5 - Sukau - Pulau Derawan - Denpasar

Nog geen week nadat ik mijn eerste anti-biotica kuur voor mijn voetinfectie afgerond had voelde ik plots mijn lymfeknopen zitten en wist meteen hoe laat het was. Toen iets later de koorts kwam opzetten was het tijd voor de dokter en de bijbehorende pillerij, juj! Met deze vochtigheid (in en uit het water) is het quasi onmogelijk om een wonde te laten genezen (en zeg maar eens nee tegen zo'n zee). Dus pillen slikken, tig keer per dag ontsmetten en vaneigens weer niks drinken, grmbl!

Na Kota Kinabalu met de bus door Sawa (de noordelijke provincie aan de kant van Maleisie) naar Sukau gereden. Daar zijn we op zoek naar diertjes gegaan. We hadden al veel natuurpracht gezien maar gezien de omvang van die 'parken' moet je al heel veel geluk hebben wil je een aapje ofzo spotten. In Sukau echter stroomt een rivier waar er aan weerszijden een strook jungle loopt van slechts enkele honderden meters breed. Dit komt natuurlijk omdat de rest van de jungle daar (en op heel wat plekken in Borneo) netjes gekapt en vervangen werd (wordt) door gigantische palmboomplantages zodat er van die palmolie 'groene' brandstof kan gemaakt worden. Daar zit natuurlijk grof geld in die helaas niet naar de bevolking gaat maar opnieuw naar die 'happy few' zodat ze weer eens een dikke villa, een moordende SUV of zoonlief een exclusieve Harley Davidson kunnen kopen. Overigens vrij grappig om die tengere aziaten op hun dikke moto's te zien. Volledig in het leer, onder de tattoes en met een joekel van een boekel (alleen de toogzweer, die meestal trots uit de broek puilt - en waar zo'n massief ijzeren boekel vaneigens van doen is - hebben die macho-boys natuurlijk niet). We vonden wel wat we zochten. Aapjes, krokodillen, King Fishers, uilen, arenden,... het zat er allemaal. Enkel de olifanten konden onze speurende blik ontwijken. 

'Je baan kennen' moet je in Kalimantan (Indonesische deel van Borneo) echt letterlijk interpreteren. Zo hebben we een ritje gemaakt tussen Tangjun Selor en Berau (slechts 2 uurtjes) waar het quasi onmogelijk was om enkele honderden meters te rijden zonder dat onze chauffeur de zoveelste put, wegverzakking of hindernis handig moest weten te omzeilen. Die knul wist echt elk putje liggen in dit bochtig parcours (kon je merken aan de snelheid waarmee hij optrok tussen twee obstakels, niet voor gevoelige maagjes!). Zo heb ik nog een anekdote gehoord van een andere reiziger en dat heeft ons een helse tocht van 36h bespaard, thx Tim! Die weg tussen Samarinda en Pulau Derawan is zo slecht dat lange rijen vrachtwagens beurtelings vast komen te zitten. Je moet het voor je zien. Een groep locals zijn bezig een vrachwagen met alle mogelijke middelen terug op weg te krijgen en een file - waar hij dan in zat - vormt zich. Wanneer de camion eindelijk bevrijd is en op weg is naar het volgend groepje locals rijdt de volgende truck onherroepelijk in dezelfde val en kunnen ze van voor af aan beginnen. Dit spelletje is al jaren aan de gang. Waarom ze die baan, die dus voor een groot gedeelte weg is, niet eens deftig heraanleggen valt voor een westers denkende geest niet te snappen.

Onderweg in Kalimantan... you hate it... or you are totally zen. Wachten is hier het sleutelwoord. Op een boot die niet uitvaart of een vlucht die niet vertrekt (bij te weinig passagiers worden die simpelweg afgelast). Wij hadden het 'geluk' dat het net vakantie was en de kalimantezen massaal in beweging komen. Dit zorgt er voor dat je uren staat te tellen in een rij die nauwelijks schuift omdat de organisatie 'wat stroef' verloopt. Of wachten tussen twee 'netjes geconnecteerde' transporten. Of tijd verliezen tijdens het zoeken naar een hotel die wel toeristen aanvaard (Er lopen er hier zo weinig rond dat de bevolking echt niet goed weet wat met ons aan te vangen en het aan de politie moet rapporteren dat er blanken in hun etablissement vertoeven. Je maakt het niet vaak mee gediscrimineerd te worden op je wit velletje). Toen we voor de vierde keer 'full' hoorden liet Jan efkes zijn tanden zien (Zwoagere, you rule!) en kon het plots wel. Toen ze ons hun mottigste kamer voor de vip-suite wilden slijten deed hij het nog eens netjes over.
Dus als je rondtrekt in Kalimantan zorg dat je tijd en een opgeladen batterij in je muziekmachientje hebt.

Maar eens je bent waar je zijn wil... jawadde dadde! Bij ons was dat Pulau Derawan. Genieten vanuit je bungalow aan het einde van een pier op een mini-eilandje in een oceaan die vol vissen en koraal zit en waar met de regelmaat van de klok reuze schildpadden voorbij zwemmen. Decadent als we soms durven zijn zoeken we het dan liefst nog aan een van de andere nabij gelegen eilandjes omdat het onderwaterleven daar nog net iets mooier is. Bootje, flippers en snorkel huren en ons dan laten rondvaren om te snorkelen en onze ogen deftig te verwennen. Of zwemmen in een zoutwatermeer (dit is in feite een verhoogde atol) waar in de loop van de miljoenen jaren de vier soorten kwallen zo geevolueerd zijn dat ze niet meer prikken en je ze zo kunt vastnemen. Surreailsme ten top! Overal waar je kijkt zie je tientallen kwallen in alle richtingen zweven. Sommige zo groot als een vingernagel, met andere kun je je volledige hoofd bedekken en als toemaatje zijn de randen van dit meer bedekt met een kleurrijke muur van koraalachtige sponzen en andere psychedelisch ogende rariteiten. Of wat dacht je van pas-uit-het-ei mini-schildpadjes even vastnemen en een chill (levens) pad toe te wensen. Eerst worden de eitjes geroofd uit de put, in het zand, waar de moeder ze net heeft gedropt en worden ze ergens opnieuw begraven (anders zouden die eitjes op een minder natuurlijke manier pootjes krijgen) om dan op het juiste moment op het strand uitgezet te worden. De trekstroom neemt ze dan mee voor een hopelijk zorgenloos en chill leventje.
Maar top of the bill is wel zwemmen met de ubercoole Manta Ray. Gracieus en alien-achtig zweven die enorme beesten door het water. Als je stil in het water hangt gebeurt het dat ze om je heen cirkelen en je aanstaren met die vreemd op hun lijf zittende ogen. Als je snel genoeg bent (en dat zijn we uiteraard...) je eigen koers en die van de manta goed weet in te schatten, dan kun je een stukje meezwemmen en hun rug of staart even voorzichtig strelen, machtig!

Na gisteren de hele dag onderweg geweest te zijn (eerst 5h wachten in Balikpapan, daarne 6h overbruggen op een busstation aan de rand van miljoenenstad Surabaya en als afluiter van deze heerlijke dag krijg je een busrit van 12h op je teljoor) deze morgen aangekomen in Denpasar. Lang zal ik hier niet blijven. Het is hier druk, vies en nog geen enkel mooi gebouw (of eender wat waarvoor een mens zijn fototoestel uit zijn zak zou halen) gezien. Morgen waarschijnlijk naar Kota (dichtbij de luchthaven waar mijn lieve Sara maandag aankomt) en daar kijken voor een scootertje zodat ik eindelijk weer zelf bepaal wanneer en naar waar ik rijden wil!