2 - Noord-Thailand

Hello tesaam,

Merci voor de reacties... leuk om te weten dat er zoveel mensen mijn schrijfsels volgen.

Hicking

Een drie daagse trekking met onbekenden was misschien een beetje een gok, maar afgezien van de olifantenrit (wel leuk om naast een thai, die duidelijk te vroeg aan zijn eigen gebrouwen rijstsake is begonnen en met erg harde slagen de schedel van dit logge beest teistert, ook korte zwarte haren aan te treffen) en de bambooraft (enkel aan te raden aan personen die houden van klamme billetjes, want behalve een natte poep was er natuurlijk weinig aan) viel de tocht al bij al nog wel mee. Naast dikke smakelijke rupsen uit de grond prutsen (na levend gepierced en geroosterd te zijn smaakt het een beetje naar roerei in een korstje), bamboo-cooking, heuveltjes beklauteren, zweten als een reiger, local karin tribes bezoeken, de thaise tribe-style versie van lady kaka nummertjes aanhoren, in afgelegen dorpjes slapen, douchen onder een waterval, een veel te lange avond proberen in te korten door de plaatselijke 7-11 (lees een bak met lauw water met daarin een voorraad chang, cola en water) te plunderen, wilde kip eten (die vangen ze door 1 van hun tamme kippen aan een lange touw te laten rondscharrelen en als er zich dan een bronstige of nieuwsgierige 'wilde' kip vertoont wordt die vakkundig afgeschoten door een single-shot haakbus die ze nog met kruid moeten vullen), zelfgekweekte sigaren paffen in bamboo mondstukjes, vuurtjes stoken, kikkerconcerten aanhoren terwijl je echt zou willen slapen, shithead spelen (kaartspelletje), buffel spotten, op houten vloeren slapen (oh, er lagen een pak dekens die ik netjes tot een bedje ordende, maar na enkele uren verkoos ik toch de harde vloer boven het gebibber) en natuurlijk de night-hunting... na een uur of zes aan het kampvuur de locale economie te sponseren vertrokken we gewapend met 2 gidsen, 2 koplampen, 1 haakbus, een kerel die niet wilde onderdoen maar duidelijk niet op zijn gemak was (er zouden natuurlijk wel meer mensen passen om in het pikkedonker op handen en voeten over rotsblokken door een rivier te baggeren terwijl de gidsen met hun lampen naar boven schijnen om de vogel te zoeken die ze gisteren natuurlijk al afgeknald hebben, geen gezever die prachtige bossen zijn werkelijk volledig kaalgejaagd), maar goed ik amuseerde me mateloos (thx to chang, I suppose...)  We slaagden er toch in om drie kikkers te vangen... en laat dit nu precies zijn waar ik echt zin in had. Niets scherpt de honger zo als een kikkerconcert op het verkeerde moment. Rekening vereffend!

Pai

Na nog een gezellig avondje in Chang Mai stapte ik met een minimum aan bagage op een 115cc scooter. Helm op mn kop, zon op mn helm, bril op mn neus en sjeezen maar. Waarlijk fantastisch! Bochtjes pakken in de bergen, prachtige vergezichten, aangename briesje, goede wegen, geen verkeer, kortom voor iemand die nog nooit op een moto heeft gezeten benaderde dit het easy-rider gevoel, maar dan thai-style natuurlijk (same same but different). Na drie uren kom je dan aan in een dorp gevuld met guesthouses, bars, restaurantjes, winkeltjes en easy-going people. Het beloofden leuke dagen te worden... Als je alleen reist is het bijna onmogelijk om ook alleen te blijven. Zolang je je in een of ander groepje bevindt of zelfs in koppel hoor je de absolute nummer 1 openingszin 'where you from?' opvallend minder。Niet dat ik het anders zou willen en zeker niet in een plaats waar niemand iets te doen heeft behalve rondhangen aan een zwembad (met leuke deuntjes), keuvelen in een zeteltje, verbroederen  met vooral britten en fransen, tourtjes maken in de omgeving (vooral de rit naar Soppong is super) , hot-springetje doen, wat chillen bij de waterval, de canyon beklimmen, wat rondhangen aan mijn bamboo hut (met jungle wc en douche voor het exuberante bedrag van 3 euro per dag...), ideale temperatuur (snachts 18 graden, overdag rond de 30 graden wat toch voelbaar koeler is dan in het zuiden en tot nu toe nergens nog geen spetter regen zien vallen) Je ziet de dagen in nachten overgaan en voor je het weet ben je alle contact met het 'echte' leven kwijt. Na vijf dagen in een soort van roes te leven had ik een wake-up call nodig. Koh Pha-Ngan deed de truc. Oceaan, zon, strand, wat animo hier en daar en een mens is bereid om de 24 uur durende busrit zuidwaarts aan te vatten.

Morgenochtend om 5h30 opstaan... ik denk dat ik vanavond rustig naar wat live-jazz ga kijken met een kerel die ik hier gisteren heb ontmoet en 5 min van mijn deur in Gent woont. Een kleine wereld zeker.

Namaste