6 - Bali - Lombok

Na Denpasar, Sanur en Kuta zonder spijt achter me te laten (te druk en te toeristisch) kon ik mijn lieve Sara terug in de armen nemen. We gingen onmiddellijk naar Ubud. Daar hadden we een mooie kamer en konden we genieten van lekker eten. Na eindeloze variaties op rijst, noedels, kip en ei met bijna steeds dezelfde groentjes is een goeie steak, een kwak deftige guacamole of een lekkere fajita echt niet te weerstaan. We wilden ook wat van de omgeving zien en besloten scootertjes te huren. In het zuiden en zeker in Denpasar is het verkeer erg druk. Ze noemen het 'fluid traffic', volgens mij is dit niet omdat alles zo vloeiend verloopt maar omdat iedereen (of het nu per scooter, auto, bus, camion of paard en kar is) zich als water in elk mogelijk gaatje perst en zich een weg baant met als enige regel: je past je aan aan wie sneller of groter is. Rijbanen met aan elke kant twee stroken wapperen uit als er enkele seconden geen tegenliggers zijn. Scootertjes worden half de gracht ingereden als de zoveelste bus een  inhaalmanoeuver uitvoert waarvoor ze je in Europa hevig voor zouden natoeteren en menig bestuurder een bonzend hart of een natte broek bezorgd. Maar hier is dit dus de normaalste zaak van de wereld. Eenmaal je je knop hebt omgedraaid en je je laat meevoeren in het zog van tientallen scooters en ander rollend gerief merk je dat het best meevalt en word je deel van die 'fluid traffic'. Weg van het zuiden zijn de wegen een pak minder druk en kun je rustig op zoek gaan naar een prachtige waterval tussen rijstveldjes en idyllische dorpjes in dit prachtige, groene stukje Indonesië dat Bali heet. 

Daarna gingen we naar de Gili-eilandjes. Drie kleine eilandjes voor de kust van Lombok. Je hebt er een 'feesteiland' (Gili-Trawangan), een heel rustig (Gili-Menoh) en ééntje die er wat tussenhangt (Gili-Air). Als je het ziet zitten om tussen Australische surfdudes (met het bijbehorend topless snolletje) naar veel te luide beats in thema-clubs te luisteren, is Gili-Tralala zeker je dada. Meno is dan (doordat er minder concurrentie is) wat duurder en voor de meesten ietske te saai. De beslissing om naar Air te gaan was dus snel genomen. Een leuk, klein (de volledige omtrek heb je in een uurtje afgestapt) eilandje zonder auto's, scooters of politie. Maar met veel bamboo cottages, restaurantjes, barretjes, duikscholen en in het centrale stuk een dorpje voor de locals. De dagen waren er zo lastig dat ik er een week bleef en me bezighield met de edele kunst van het niets doen, wat lag te snorkelen en alles wat een mens op zo'n paradijselijk eiland zou uitspoken in het bijzijn van zijn schattig noedelhaartje. 
Op een avond, de wind was net sterk komen opzetten en we konden het stevig zien stormen boven Lombok, kwam Jan me vertellen dat zijn moeder net had gebeld en dat er 10 minuten geleden een aardbeving zou geweest zijn en dat er een tsunami alarm was. Lap, daar sta je dan, op een eiland die nergens meer dan twee meter boven de zeespiegel uitsteekt en waar ze van beton amper hebben gehoord. Een ander koppel hoorde het woord tsunami en was zelf ook reeds opgebeld. Ze leken wat bleek en waren extra verontrust door de opkomende wind (het één had natuurlijk niks met het ander te maken, maar het menselijk brein ziet nu eenmaal graag en snel verbanden). Jan vatte post aan het internet, Sara wist van niets en kreeg net een massage aan het strand en Nathalie kreeg er enkele meters verder ook één van een oude, maar erg vaardige, knar. Toen we een klein uurtje later Jan gingen opzoeken, werd de ongerustheid weggenomen en kon ik de sterkste en te beklimmen palmbomen die ik stiekem aan het spotten was, terug vergeten. Wat ik moeilijker kan vergeten is het eb en vloed mysterie... Normaal gaat die mooi mee met de stand van de maan (2x eb en 2x vloed per 24h) maar daar dus niet (slechts 1x eb en 1x vloed per dag). Een pint voor diegene die mij dit kan uitleggen, op het eiland zelf wisten ze het in elk geval niet. 

Omdat elke reis toch met een hoogtepunt zou moeten eindigen besloten we om de tweede hoogste vulkaan van Indonesië, de Rinjani, te beklimmen. (En ja, de hoogste op Papua heeft drie toppen maar het is en blijft één berg.)  Wat een ervaring! De trekking duurde drie dagen en twee, slapeloze, nachten. De eerste dag vertrokken we om zeven uur 's morgens om zo'n acht uur te klimmen (over de hele tocht zouden we zo'n 4000 meter stijgen en diezelfde meters dalen). Nadat onze twee dragers en gids onze tentjes hadden opgezet en onze kip met noedels en groentjes hadden klaargemaakt waren we al rijp voor ons nest. Helaas was deze versie niet zacht en vooral niet warm zodat we de volgende ochtend gekraakt en een pak minder uitgerust aan onze tweede etappe begonnen. Eentje naar het prachtige kratermeer dat op zo'n  2500m hoogte lag. Daar zwommen we even in het ijskoude water vooraleer het begon te regenen en we onze beklimming naar de voet van die prachtige piek voortzetten. Onderweg botsten we op een ontredderde man die naast zijn gevallen vrouw zat. Ze had een val van 15m gemaakt en lag met een gebroken heup deftig af te zien. De man kon uiteindelijk de australische ambassade bereiken maar omdat we al in de wolken zaten en er ginder geen gespecialiseerde helicoptercrew is, heeft ze daar de nacht moeten doorbrengen. De volgende dag hebben tien dragers haar op een  brancard vastgesjord en naar een te bereiken plaats gebracht. We hebben ze toen nog teruggezien en ze waren heel tevreden over de kunde van die dragers. Dat zijn pas kereltjes... die maken dezelfde tocht (behalve het laatste en moeilijkste stuk) op teenslippers!! en dragen een gewicht van dertig kilo op één schouder (zo kunnen 
ze af en toe eens van schouder wisselen) en doen deze tocht soms twee keer per week en verdienen daar zo'n 15 dollar per dag mee. Doe ze het maar eens na... 
Toen we op onze basekamp aankwamen waren we overdonderd door het prachtige uitzicht. Onder ons lag het kratermeer omringd door bergen. Wolkjes kwamen over de kam en losten voor onze ogen op. Boven ons lag de piek waar we om 2h 's nachts naartoe zouden klimmen om een adembenemende zonsopkomst te aanschouwen. De klim was lastig. Het was donker, koud en het gesteente mul (je voet verdwijnt bij elke stap bijna volledig en je zakt bovendien nog eens stuk terug naar beneden). Drie uur later bereikten we ruim op tijd de top op 3750m. Toen even later de zon opkwam en de rest van de klimmers bovenkwamen werden we beloond met een magisch tafereel. Je kon niet enkel heel Lombok zien maar je had ook een spectaculair uitzicht op de Rinjani (en zijn schaduw in de lucht), de vulkaan op Bali, omliggende eilanden, de meest fantastische wolkenformaties en dat alles in een snel veranderend licht. Waarschijnlijk het mooiste dat ik ooit heb gezien. Ik bevond me in de hemel! 
En dan de afdaling... na een halfuurtje genieten en poseren, terug naar beneden. Het eerste stuk ging vanzelf. Je zet één stap en je schuift er drie naar beneden. Skieënd en soms half op de poep, schuif je de helling af. Heel leuk maar na een kwartiertje begonnen mijn knieën al nattigheid te voelen. Na ons ontbijt in het basekamp begon de echte afdaling, zeven uur naar beneden lopen met een pijnlijke knie is geen pretje (Nathalie kan dat dubbelknieïg bevestigen) maar geholpen door stok, steunverband en voltaren pillen konden we deze tocht, versleten maar iel gelukkig, afmaken. 

Daarna gingen we naar Sengiggi (leuke bungalow en de beste massage ooit) en daarna zaten we in een surfersdorpje in het zuiden waar Jan de strijd met de golven aanging en ik me rustig liet uitbollen en genoot van het eiland waar de rust enkel (maar erg regelmatig en vanaf 5h 's morgens) verstoord wordt door het hypnotiserend gejammer vanuit moskeeën die over heel Lombok als paddestoelen uit de grond schieten. Een eiland waar kinderen, enkel in de voormiddag, in uniform naar 'school' (speelkoer waar ze af en toe een stuk uit de Koran mogen opdreunen) gaan en in de namiddag voetballen, surfen of papa's trucken om prullaria te verkopen vlotjes nadoen. Een eiland waar de politie corrupt is (maar waar in Azië zijn ze dat niet?) en je in sommige regio's gegarandeerd beroofd wordt als je na zonsondergang van het ene plaatsje naar het andere wil. Een eiland waar het meest gebruikte vervoermiddel de Lombok Ferarri is (een dikwijls uitgemergeld paardje die, in fluid traffic, een karretje voortrekt dat vaak overladen is). Waar ik nu geweest ben is er één ding overal gelijk, het leven van een dier (en soms van een mens) is niet veel waard. Overal lopen honden en katten uitgemergeld en ziek rond, hangen aapjes vast aan kettingen en zie je de meest exotische wezens in veel te kleine kooitjes (als ze niet al zijn opgezet of in een of ander chinees afrodisiacum zijn verwerkt). We zijn ook naar een vismarkt geweest waar grote (oa roggen van een meter en een hamerhaai van  twee meter) en kleine vissen letterlijk op straat en in het vuil verhandeld, gerookt en gefilleerd worden. De geur is er penetrant, de goten krioelen er van de maden maar de mensen zijn er vriendelijk en nieuwsgierig. Ambiance verzekerd!   

Gisterenochtend vertrokken vanuit Gerupak (lombok) en via Sanur (gisterenavond) en Denpasar (vanmorgen) nu in Bangkok geland. Ik moet hier 10h zien te overbruggen om daarna via Wenen en Brussel in Gent te arriveren. Ik heb nu  genoeg zon gezien en kijk er al naar uit om het nachtleven terug op te nemen. Maandag terug aan het werk en een deftige voorbereiding is natuurlijk noodzakelijk... heeft er iemand weet van deftig feestje vrijdag en zaterdag?

C ya